Pedaleur de Flandres biedt Gentenaars meer dan een cycling café

26 mrt, 2018, Geen reacties

Wielerliefhebbers zijn vanaf eind april 2018 welkom bij Pedaleur de Flandres, het cycling café dat Bram De Winde (35) en Dieter Jacobs (32) samen gaan openhouden in de Volderstraat in hartje Gent. Je zal er terecht kunnen voor meer dan een koffie en een kleine snack. De plek wordt een belevingscentrum van de wielersport.

In het Vooruit café in Gent sprak ik met Bram De Winde over de nieuwe wielerhotspot.

Pedaleur de Flandres wordt een centrale plaats in Gent waar wielerfanaten elkaar kunnen ontmoeten en waar ze, met een pintje in de hand, naar hartenlust kunnen discussiëren over de wielerwedstrijden die er live worden uitgezonden.

Virtual reality

Als de weersomstandigheden te slecht zijn om buiten te fietsen, kunnen sportievelingen er komen hometrainen. ‘Je kan gebruik maken van onze virtuele trainers. Je hoeft niet langer fysiek bij elkaar te zijn om wedstrijdjes te rijden. Je fietst op het tv-scherm zij aan zij met wielrenners van over heel de wereld.' Je kan de indoor trainingen zowel afwerken met je eigen fiets als met een gehuurde fiets.

De fietsen die ze verhuren zijn van het merk Factor. Je kan ze ook uittesten op de weg voor een dag, een weekend of zelfs een week. ‘Dit zijn heel exclusieve fietsen, die best wel prijzig zijn. Heel wat toprenners zijn fan. Als je na de testrit -net zoals wij- laaiend enthousiast bent over de fiets, kan je er ook een bestellen via ons.’ De Factor-fietsen zullen mooi geëtaleerd worden in het wielercafé.

Zoals het past bij een hippe cycling bar, komen er eigen accessoires en kledij. ‘De fietswereld heeft nood aan wat stijlvollere outfits.’ Op donderdagavond zal er steeds een rit vertrekken vanuit het café, dus dan is het in Gent uitkijken naar een groepje wielrenners met de strakke outfits van Pedaleur de Flandres.

Bikewash

In de stad woont het merendeel van de mensen in een rijwoning of een appartement, wat als gevolg heeft dat het niet evident is om thuis aan je fiets te sleutelen en al helemaal niet om deze proper te maken na een ritje. Ook hieraan hebben Bram en Dieter gedacht. ‘We hebben een fietsdouche geïnstalleerd waar je heel makkelijk je fiets moddervrij kan maken. Er is daarnaast een ruimte om aan je fiets te werken. Als je zelf niet technisch bent aangelegd, kan je een afspraak maken met onze mekanieker.’

Samen sterk

De droom was allang aanwezig bij Bram, maar pas toen de fietsenwinkel waar hij jarenlang werkte ermee ophield en hij noodgedwongen enkele maanden thuis was, kreeg deze steeds meer vorm. ‘Toevallig is Dieter, die ook werkte in de fietsenwinkel, mee op de kar gesprongen. Met twee is de stap net iets makkelijker dan alleen. In mijn eentje had ik er waarschijnlijk niet aan durven beginnen.’

Crowdfunding

Naast de beslissing en de conceptuitwerking was er natuurlijk ook nog budget nodig om dit project te kunnen realiseren. Ze kozen ervoor om aan crowdfunding te doen. Iedereen die sponsorde kreeg een reward, bijvoorbeeld drie gratis koffie's voor een bijdrage van 25 euro. Daarenboven maakte iedereen die minstens dit bedrag schonk kans op een fietsframe ter waarde van 5000 euro. Een crowdfundingactie op poten zetten is niet zonder risico: ‘Het was best spannend, want als je je bedrag niet haalt, krijg je niets. Dan gaat het geld terug naar de mensen die gedoneerd hebben. Je moet je vooropgestelde termijn halen.’ Als een bepaald bedrag werd gehaald voor een tijdstip, beloofde Bram als tegenprestatie dertien keer de Koppenberg op te rijden. ‘Dat ben ik nog schuldig (lacht)’. Crowdfunding is voor een deel ook marketing. ‘Je hebt meteen al een groepje klanten voor je gewonnen.’

‘Hierdoor wist mijn hele omgeving ook meteen waar ik aan begon. Ik kreeg plots berichtjes van mensen die ik al jaren niet meer had gesproken. Ze hadden respect voor de stap die ik zette en vonden het een leuk concept. Blijkbaar vinden veel mensen dat ondernemers moedige mensen zijn.’

Zijsprongen

Fietsen wordt ook bij vrouwen steeds populairder. Zet Pedaleur de Flandres hier op in? ‘Het is gelogen als ik zou zeggen dat we al damesevenementen in ons hoofd hebben (lacht), maar we gaan wel dameskledij op de markt brengen en onze Factor-fietsen kunnen perfect gehuurd worden door vrouwen. Elke koersfiets is in principe een damesfiets. Je moet hem gewoon goed afstellen en het zadel veranderen.’

Qua activiteiten is uitbreiding nochtans een optie. ‘Het zou fijn zijn om in de toekomst grotere ritten te organiseren, die dan begeleid worden door externen of door onszelf.’ Als het café goed draait, kunnen we eventueel personeel aannemen waardoor er tijd vrijkomt om nieuwe zijsprongen uit te denken. ‘En wie weet ooit een tweede vestiging, maar dat is echt langetermijndenken. De eerste tijd gaat alle aandacht naar de basisactiviteiten van het café in de Volderstraat.’

Alle aandacht en ook het grootste deel van zijn tijd. ‘Als zelfstandige vervallen je uren, je moet er zelf over waken dat je er niet constant mee bezig bent.’ Als ik vraag wanneer hij het laatst heeft gefietst, moet hij toegeven dat dat al twee weken geleden is. ‘Dat is een opoffering die ik moet maken. Eens het open is, hebben we twee sluitingsdagen: maandag en dinsdag. Dan kan ikzelf gaan fietsen, maar natuurlijk niet in groep, want dat gebeurt in het weekend. Het zal zoeken zijn naar een nieuw ritme, maar ik heb het er zeker voor over.’

De prijzen en openingsuren van Pedaleur de Flandres zullen binnenkort gecommuniceerd worden via hun Facebookpagina.

‘Door dans heb ik mezelf beter leren kennen’

23 mrt, 2018, Geen reacties

In 2011 deed de Vlaamse Christiaan De Donder (24) mee aan de populaire tv-danstalentenjacht So You Think You Can Dance. Het bood hem een opstap, maar al snel koos hij ervoor om de commerciële dansscene achter zich te laten en zich te verdiepen in artistieke dans. Hoe ziet zijn leven er nu uit, als volwassen professioneel danser?

Wanneer merkte je dat je hart bij dans ligt?

Als zeventienjarige zag ik een voorstelling van Maurice Bejart Ballet in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Ik was helemaal overdonderd door de schoonheid. Die avond maakte ik mentaal de beslissing om hiervan mijn leven te maken.

Je komt niet uit een dansfamilie. Hebben zij jou gesteund in je keuze om te dansen?

Mijn familie heeft mij altijd gesteund in mijn keuze om professioneel te dansen. Sterker nog, het zijn mijn ouders die besloten, nadat ik een paar jaar had geturnd, dat het beter was om te gaan dansen. Ze zagen toen al dat ik talent had en mezelf genoeg zou ontwikkelen zodat ik er ook mijn brood mee zou kunnen verdienen.

In 2011 deed je mee aan So You Think You Can Dance. Heeft deze ervaring geholpen om naam te maken in de danswereld?

Deze ervaring heeft me geholpen om in de theaterdanswereld te komen. SYTYCD is een commercieel platform. Na mijn deelname had ik echter genoeg van het commerciële en was het tijd om wat dieper in te gaan op wat bewegingen te weeg kunnen brengen als je ze gaat ontleden. Om de tools te ontwikkelen om deze te ontleden, ben ik een week na mijn deelname verhuisd naar Amsterdam, waar ik werd aangenomen op de theaterschool (opleiding JMD - urban contemporary). De toenmalige artistiek directeur Eddi de Bie had me opgemerkt via het programma en heeft me deze kans aangeboden. Dus ik zie SYTYCD meer een platform dat mij de kans heeft gegeven om mezelf beter te ontwikkelen. Niet zo zeer naamsbekendheid vermits ik me ben gaan verdiepen in een andere vorm van dans.

Je woont nu in Nederland. Is het daar makkelijker om als danser aan werk te geraken?

In Nederland is het niet zozeer makkelijker om werk te vinden. Werk vind je in principe altijd. Het is waar en voor wie je wilt werken wat je route bepaalt. Ik denk dat ik me op dit moment in mijn leven meer aangetrokken voel tot de Nederlandse dansscene dan de Belgische. Al moet ik toegeven dat België geweldige artiesten heeft met de daartoe bijhorende professionele platformen.

Wat doet dansen met je?

Dansen is een manier geworden waarin ik mezelf kan uiten. Ik krijg een kick van fysieke uitputting. Ik leer heel interessante technieken waardoor ik mijn lichaam en mezelf beter leer kennen: als performer, maar ook als mens.

Hoe ziet een gewone week er voor jou uit?

Ik werk als freelancer, dus elke week ziet er wat anders uit. Een repetitiedag houdt een opwarming en de repetitie van het stuk zelf in. Een voorstellingsdag begint meestal om 14 à 15u. Na aankomst eten we iets en kleden we ons om. Er wordt gekeken hoe we de ruimte kunnen benutten in dat specifieke theater, want dat is overal verschillend. Daarna beginnen we met de warm up, om 19u de laatste voorbereidingen en om 20u gaat de voorstelling van start. Op een dag van een voorstelling ben ik iets voor middernacht weer thuis.

Soms lopen er twee projecten tegelijk, wat betekent dat een werkweek drie voorstellingsdagen en twee repetitiedagen telt. Het is zelfs al eens gebeurd dat ik vijtien dagen nonstop moest werken vanwege verschillende producties die tegelijkertijd liepen.

Heb je naast dansen nog andere passies?

Naast dansen doe ik af en toe modellenwerk. Mode en zingen zijn ook altijd mijn passie geweest.

Wat staat er de komende tijd nog op het programma?

Op dit moment ben ik op tournee tot en met 24 april. In dergelijke periodes neem ik soms ook een les om aan mijn techniek te werken en doe ik een auditie. Vanaf juni duik ik twee weken de studio in met een choreograaf voor een onderzoeksproject. Dit worden de bouwstenen voor zijn volgende productie die in 2019 in première gaat. Voor 2019-2020 staan er al wat dingen gepland, maar niet alles is concreet dus daar kan ik nog niet veel over zeggen.

Je kan niet tot je 60e blijven schitteren op het podium. Wat zou je graag doen na je danscarrière?

Na mijn carrière wil ik graag de mode in.

Actrice Daphne Wellens fier op 'Charlie en Hannah gaan uit'

11 mrt, 2018, Geen reacties

Op 14 februari kwam ‘Charlie en Hannah gaan uit’ in de bioscoop waarin Daphne Wellens (29) met Hannah een hoofdrol vertolkt. De film heeft haar interesse voor gedurfdere projecten aangewakkerd en gaf zo mee vorm aan haar toekomstbeeld.

In een hippe koffiebar in Sint-Gilles, Brussel ontmoet ik Daphne. Ze is mooi opgemaakt, draagt trendy kledij en begroet me hartelijk. We bestellen matcha thee en proberen elkaar te verstaan boven een paar luide Amerikaanse meisjes die naast ons waffles with bacon and eggs eten.

In ‘Charlie en Hannah gaan uit’ speel je voor de eerste keer een filmhoofdrol. Hoe was dit?

Doordat ik nu met Hannah een hoofdrol had, durfde ik meer mijn ruimte te pakken. Als je een gastrol hebt, moet je gewoon dienstbaar zijn aan het hoofdpersonage: de zinnen aangeven en niet te veel de aandacht opeisen. Dat zorgt ervoor dat je niet zo creatief bezig bent. Het was dus heel fijn om eens zelf het hoofdpersonage te zijn. Ik ben ook heel vroeg betrokken geweest bij dit project waardoor deze film me heel na aan het hart ligt.

Bij het vertolken van een hoofdpersonage komt heel wat persaandacht kijken. Hoe ervaar je dit?

Ik ben heel blij met de media-aandacht, omdat het een arthouse film is en er was geen budget meer voor promotie. We hebben zelf onze ellebogen moeten gebruiken om wat aandacht te krijgen. Het hielp dat Evelien (Bosmans) al wat bekender is en meer connecties heeft. Hierdoor hebben we toch wat interviews vast gekregen. Ik was dus vooral heel blij met de persaandacht. Die interviews zijn ook een goeie oefening in loslaten. Je wordt geciteerd en ineens lijken de dingen die je hebt gezegd veel ongenuanceerder of dommer. Maar we hebben nu eigenlijk wel goeie ervaringen gehad met die geschreven interviews. Ik merk ook dat ik dit soort interviews leuker vind dan gefilmde. Die zijn best wel eng.

De film is opgepikt door Slamdance. Zijn jullie naar Amerika afgereisd?

(Kijkt sip) Nee. Dat wouden we heel graag, maar er is geen geld van het festival uit om alle hoofdrolspelers en regisseurs over te laten komen. Slamdance gaat door tijdens Sundance, één van de coolste filmfestivals van het jaar. De helft van Hollywood verblijft er op dat moment, een hotel boeken is dus niet te betalen. Ik ga wel samen met Evelien naar San Jose, California voor Cinequest, een ander filmfestival. Dat wordt deels vergoed voor ons door het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds).

Wordt de film goed ontvangen in het buitenland?

Er zijn dingen die beter kunnen aan de film, maar hij is zo oprecht en anders en dat wordt internationaal ook wel opgevangen. Toen ik tekende voor dit project wist ik ook wel dat dit geen kasskraker ging zijn, daarvoor is hij te niche.

We kennen je ook van series als De Rodenburgs, Spring, Spitsbroers. Hoe anders is het om in een film te spelen?

In film is je lijn korter, wat maakt dat ik minder moeite had om geconcentreerd te blijven. Het productiehuis Minds Meet liet Bert ook echt vrij. Er hoefden amper compromissen te worden gemaakt. Ik merkte bij deze film heel erg dat ik mocht meewerken aan iets waar de regisseur artistiek helemaal achter staat. En ikzelf ook. Dat was een toffe nieuwe ervaring en ik wil niet meer gaan voor minder dan dat (lacht). Maar ik wijt het verschil nier perse aan het verschil tussen serie en film. Ik hoop dat er ook steeds meer gedurfdere dingen gaan gemaakt worden in serie, want dat is nu wel big business met Netflix en dergelijke. Ik wil dus best wel in series spelen, maar dan wel die van de gedurfde, eerlijke soort.

Op welke wijze ben je geëvolueerd als actrice?

Ik ga, hoop ik, blijven evolueren. Ik weet niet of ik het groeien mag noemen, maar toch in ieder geval veranderen. Spelen is moeilijk te vatten. Soms denk je dat je het hebt gevonden “Zo functioneer ik als actrice”. En dat werkt dan eventjes goed, maar ineens blijkt het toch niet meer zo goed te werken en dan moet je aanpassen. Het blijft een zoektocht. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat er geen formule bestaat. Ik voel de laatste tijd ook dat ik veel meer richting aan het krijgen ben, dat het duidelijk wordt voor mezelf wat ik wil. Ook omdat ik ouder word en steeds meer zie als publiek. Ik voel daarnaast duidelijker als ik een scenario lees en spreek met een regisseur waar ik potentieel in zie.

Weiger je nu projecten die niet binnen die richting passen?

Als het echt wringt, ja. Ik weiger vooral als ik voel dat ik er niet aan kan bijdragen en als ik voel dat ik er geen inspiratie van krijg. Maar natuurlijk moet je ook je huur kunnen betalen (lacht).

Op welke verwezenlijking ben je het meest fier?

Dat is zeker op ‘Charlie en Hannah gaan uit’.

In ‘Charlie en Hannah gaan uit’ speelde je samen met je goeie vriendinnen, Evelien Bosmans en Frances Lefebure. Maakt dit het makkelijker of verval je daardoor makkelijk in je eigen doen i.p.v. in de rol te kruipen?

Door de mensen rondom je te hebben die je graag hebben en die jij zelf graag hebt, creëer je een warme en vertrouwde omgeving. We zijn zolang met dit scenario bezig geweest en hebben zoveel gerepeteerd dat ik op die set bijna meer affiniteit had met mijn personage dan met mezelf. Het was niet zo dat ik te snel in mezelf verviel door met vrienden te spelen. Daarnaast vind ik het ook best mooi als je iets van de acteurs in het personage terugvindt. Ik ben het immers die spreekt en beweegt, het is Daphne die Hannah citeert.

Is ‘Charlie en Hannah gaan uit’ een generatieportret van de Vlaamse millenials?

Ik denk wel dat dat een goeie omschrijving is. Het over zichzelf praten en het zoekende zijn is heel typisch. Ookal vind ik het altijd moeilijk om er op die manier over te spreken, want ik weet niet hoe het voelde om 28 te zijn in bv. de jaren ‘70. Er zijn ook mensen van mijn ouders hun leeftijd die zich er toch heel erg in herkennen. Wat ik merk is dat jongvolwassenen die in een stad wonen zich er meer in herkennen dan diegene die op het platteland wonen.

Als je iets zou mogen herdoen uit het verleden, wat zou dat dan zijn?

Niets eigenlijk. Spijt is iets wat ik niet ken. Ik heb het idee dat je blijft groeien door alle dingen die je gedaan hebt. Uit alle ervaringen valt wel iets te leren.

Ik las in Humo dat je af en toe wel eens een zelfhulpboek leest. Wat is zo je grootste werkpunt?

Er is er wel meer dan een (lacht). Ik merk dat ik moeite heb om in mijn kracht te blijven en mijzelf trouw te blijven. Ik ben eens een tijdje werkloos geweest en de beslissing gemaakt om niets te doen. Ik maakte geen lijstje met dingen die ik wou doen of lezen, mezelf geen druk op te leggen om mailtjes te sturen. Gewoon ’s morgens wakker worden en zien wat er gebeurt. Dat heeft ongelofelijk veel deugd gedaan. Door dit een tijdje te doen is mijn drive helder geworden, is de richting die ik uitwil ook meer ontstaan. En ik merk dat ik op mijn best ben als ik vanuit mijn eigen kracht handel. Soms ga ik te veel met mijn aandacht naar de ander, wat niet zozeer altruïstisch is, maar eerder dat ik mezelf ga bekijken door de ogen van de ander en daardoor mij ga aanpassen. Dat werkt niet. Niet in castings, niet in spelen, maar ook niet in het echte leven. Dat is ook niet aantrekkelijk. Ik was laatst op een lezing van een casting director en die zei dat je niet moet proberen om in een project te passen, je moet de beste versie van jezelf tonen met jouw interpretatie van de rol. Je moet niet denken vanuit wat zij nodig hebben. Zo moet je niet naar een casting waar ze een gemene chick zoeken met extra donker opgemaakte ogen. Zo werkt dat niet. Wat zo leuk is aan die zelfhulpboeken, of misschien beter levenswijshedenboeken, is dat je ze bijna allemaal kan toepassen op spelen.

Kan jij goed om met de onzekerheid dat een acteerjob met zich meebrengt?

Ik geraak niet zo snel in paniek over werkloos zijn. In mijn omgeving merk ik wel dat er tijdens een project al gepanikeerd wordt over wat ze erna gaan doen. Ik heb dit niet, omdat ik mijn richting ken en en ik ga proberen de dingen te doen waar ik warm van word. Misschien lukt dat, misschien ook niet, maar ik ga dat niet opgeven. In die zin kan ik wel om met die stress.

Wie is jouw grote voorbeeld?

Greta Gerwig. Ze heeft onze leeftijd en je voelt dat zij ook steeds meer richting krijgt. Ondertussen schrijft en regisseert ze ook. Het is heel bewonderenswaardig wat zij doet. Ik heb haar zelf geregisseerde film Ladybird gezien en hij is fantastisch. Als actrice kijk ik graag naar haar omdat je haar ziet werken als ze speelt en dat levert een mooi resultaat. Ik vind haar een heel transparante actrice.

Vroeger zong en danste je ook. Doe je dit nog?

Ik zing nog vaak, thuis en in de auto (lacht). Ik heb beide graag gedaan, maar dat waren niet mijn echte talenten. Ik denk dat spelen me beter ligt en ik doe het ook liever. Voor dansen ben ik fysiek te lui (lacht) en mijn zang is niet goed genoeg. Maar ik doe soms wel audities waarbij ik ook moet zingen en heb al wat muziektheater gedaan.

Dus voor een film als La La Land mogen ze wel nog bellen?

(Begint te stralen) Ja, dat zou ik direct doen. Het is ook zo een leuke film.

In Flow magazine las ik dat er een Zweed is, Fredrik Härén, die iedere zomer een van zijn privé-eilanden verhuurt aan creatievelingen om in alle rust te kunnen werken aan hun creatie. Het kost niets om er een week te verblijven, je moet enkel een goeie motivatiebrief sturen. Waaraan zou jij zo’n week op een onbewoond eiland spenderen?

Oh my God, ik wil die informatie! Ik zou proberen scenario’s te schrijven. De samenwerking met Bert (Scholiers), de regisseur van ‘Charlie en Hannah gaan uit’, gaat heel goed en wij zijn samen aan het schrijven aan nieuwe dingen. We hebben ook al een stukje gedraaid, met ons eigen geld. Dat is nu even stilgevallen en ik zou daaraan willen verder schrijven op het eiland. Het gaat om een portret van een jonge vrouw. Ik ben ook echt graag met tekst bezig. Ik kan niet perse goed schrijven, maar heb wel veel ideeën. Die moet ik nog wat leren kanaliseren. Schrijven zal bij mij niet meteen achter de computer gaan zitten zijn, maar meer wandelen op dat eiland en ideeën krijgen en ’s avonds dan misschien wel enkele dingen gaan opschrijven. Ik merk dat het niet werkt als ik me achter een computer zet en als de creativiteit dan moet komen. Dus zo’n eiland, dat is fantastisch!

Wat staat er de komende maanden nog op het programma?

In maart ga ik een animatieserie inspreken. Nadien ga ik bij Comp.Marius een voorstelling spelen, als vervanging. Dat zal dus zonder repetities moeten, gewoon tekst blokken en spelen. Daarna ga ik in Nederland een serie opnemen. De casting director belde mij met de vraag of ik op auditie wou komen, maar toen ik de beschrijving las dacht ik dat ik dat niet zou kunnen. Die rol lag zover van mij. Het is ook een iets ouder personage. Maar na de casting kreeg ik de rol. Dat wordt een heel uitdagend project. Ik merk ook met ouder worden dat de rollen interessanter worden. Als jong meisje ben je de dochter of liefje van, wat vrij inspiratieloze rollen zijn. Nu begin ik rollen te krijgen van op zichzelf staande personages, wat het veel leuker maakt.

Als je droomt over je toekomst, hoe ziet deze er dan uit?

Ik wil mooie dingen kunnen maken. ‘Charlie en Hannah gaan uit’ heeft mij daarin geïnspireerd. Zowel in theater als in film. Ik wil het allebei blijven doen. Ik ben ook heel graag met taal bezig en zou wel graag in andere talen acteren. Een paar maand geleden heb ik een Engelstalige rol gedaan in Nederland. Ik vind dat heel tof. Ik wil graag de projecten volgen die ik interessant vind en dat kan dus ook best internationaal. Vlaanderen is maar klein, he. Maar ik zou niet iets internationaals verkiezen waar ik minder warm van word boven iets Vlaams dat mij heel erg ligt. Het gaat over eerlijkheid, als je voelt dat er van de maker een juiste drive is om een verhaal te vertellen. Daar wil ik in meegenomen worden. Ik sta ook open voor alle genres, het is interessant om van alles wat mee te krijgen. En op termijn zou ik ook wel dingen mee willen trekken, maar daar voel ik me nu nog niet klaar voor.

Wat is jouw levensmotto?

Ik zou graag meer carpe diem zijn. Ik ben best een zenuwachtig persoon. Dat zit dan niet in de stress om geen werk te hebben, maar in perfectionisme. Ik ben heel streng voor mezelf en daardoor ook soms voor mijn omgeving. Ik weet dat mijn mentor bij het afstuderen in haar speech zei “Daphne gaat altijd voor het beste en moet daar keihard voor werken en ze verwacht hetzelfde van haar klasgenoten.” (kijkt gegeneerd) Ik merkte dat ook wanneer we onze premières speelden. Iedereen ging daarna pintjes drinken en bij mij was dat vijf minuten euforie en dan dacht ik al “morgen moet het beter zijn”. Er is mij al gezegd dat ik beter wat minder zou werken. Daardoor is die periode van rust die ik heb genomen ook wel goed geweest. Werken moet niet vluchten worden. Maar dat doe ik intussen niet meer. Mijn motto is: ik wil de dingen graag helder. Dat zou ik ook iedereen gunnen: helder zijn. Maar morgen zeg ik waarschijnlijk weer iets anders (lacht).

Huis MIO: van hopeloosheid naar hoop, van machteloosheid naar kracht

23 feb, 2018, 1 reactie

Pascaline Croughs (31) startte een dikke maand geleden met huis MIO (Mens In Ontwikkeling) te Londerzeel. Als integratieve psycholoog wil zij mensen helpen allerhande blokkades te verwerken zodat ze hun volledige potentieel kunnen benutten. Je kan in huis MIO terecht voor individuele of groepssessies. Ik had een gesprek met haar over de nieuwe zaak alsook over de mentale problemen waarmee jongvolwassenen vandaag te kampen hebben.

Pascaline Croughs Foto: © Jan-Pieter Snoeckx

Midden januari 2018 is huis MIO van start gegaan. Hoe heb je de eerste weken ervaren?

Acht januari ben ik officieel opnieuw gestart als therapeut. De Facebookpagina van huis MIO werd even later gelanceerd en de website is nu ook klaar. De volgende stap is de huisartsen verwittigen en dan kan het beginnen te leven.

Ik heb anderhalf jaar sabbat genomen. Initieel omwille van verbouwingen, maar gaandeweg werd duidelijk dat ik opgebrand was. Ik ben intensief in proces gegaan om stukken in mezelf te helen. Het is fijn om stapsgewijs terug op te bouwen. Bij mij komt alles van binnenuit. Het is niet enkel teksten schrijven, website uitdokteren, alles hier inrichten, maar ook terug in de rol van therapeut kruipen en zien dat alles klopt qua gevoel.

'We hebben allemaal zoveel potentieel in ons zitten, maar we moeten de plek vinden, de manier vinden om er bij onszelf aan te geraken en het dan naar buiten te brengen.'

Wat kunnen we verwachten van huis MIO?

Individueel, als koppel of als gezin kan je hier terecht voor psychotherapie. Dan gaan we in de diepte op zoek naar potentieel en naar blokkades, die ons verhinderen om te doen wat we werkelijk verlangen. Daarvoor is er psychotherapie: voor als we voelen dat we niet aan ons potentieel kunnen, dat we onze veerkracht zijn verloren, dat we geen levensenergie en –vreugde meer ervaren en dat ons lichaam ons blokkeert op al die vlakken.

Daarnaast wil ik groepstherapieen aanbieden: van mindfulness, zelfcompassie, hoogsensitiviteit tot TRE-workshops. Allemaal met als doel om krachtiger en gelukkiger in het leven te staan. We hebben allemaal zoveel potentieel in ons zitten, maar we moeten de plek vinden, de manier vinden om er bij onszelf aan te geraken en het dan naar buiten te brengen. Mensen kunnen hier terug in contact komen met zichzelf. Vaak zoeken we antwoorden op onze levensvragen buiten onszelf, maar dat leidt alleen maar tot veel inspanning, verlies van kostbare energie en weinig resultaat.

Foto: © Huis MIO

De individuele sessies worden door jou gegeven. Zal er hulp komen voor de groepssessies?

Momenteel ben ik nog alleen. Eerst wil ik rustig opstarten. Binnenkort zal ik collega’s zoeken die zich graag willen verbinden met Huis MIO. Het is mijn wens en verlangen om niet alleen in deze job te staan. Momenteel staat al vast dat ik zal samenwerken met Els, oprichtster van House of Yoga. We hebben er alvast super veel zin in! Maar voorlopig zal ik dus wel nog alles zelf geven. Ik heb ondertussen heel wat opleidingen in mijn rugzak waardoor Huis MIO al een mooi aanbod kan bieden.

'Ik probeer mensen heel snel dingen te laten ervaren, nieuwe dingen, die hen hoop geven.'

Hoe pak jij je sessies aan?

Elke sessie is uniek. Ik stem me volledig af op de persoon die voor of naast me zit. Alles kan en mag er zijn. Alles is welkom. Vanuit die verbinding krijgt een sessie vorm. Het is het totale spel van interactie dat uiteindelijk bepaald wat die vorm is. In een sessie kan vanalles gebeuren, alles wat nodig en helpend is op dat moment. Soms is dat ook net niets doen, een moment van stilte. Wat ik merk is dat ik een sterke voorkeur heb voor de ervaring. Ik probeer mensen heel snel dingen te laten ervaren, ook nieuwe dingen, die hen hoop geven. Hoop is voor mij essentieel. Mensen voelen zich soms erg hopeloos en voelen soms weinig of geen kracht meer. Dan vind ik het belangrijk om hen te laten ervaren dat er wel degelijk iets waardevols in hen zit, een potentie, iets dat wil léven. In een veilig kader kunnen ze opnieuw experimenteren, durven en ervaren. Hopeloosheid wordt hoop, een eerste grote stap. Gaandeweg krijgt het proces vorm, van machteloosheid naar kracht. Transformatie en groei, daar ga ik voor!

Foto: Kaz (CC BY 2.0)

Hoe kunnen mensen zich inschrijven voor de groepssessies?

De aankondigingen en inschrijvingen zullen altijd via de website gebeuren. Er is ook een nieuwsbrief waarop je je kan inschrijven. Zo krijg je via mail alle nieuwtjes. Je mag ook altijd bellen voor meer informatie over de sessie.

'Ik hoop dat huis Mio een plek kan zijn waar mensen zowel zichzelf als elkaar kunnen terugvinden.'

Zullen er ook langere trainingen volgen: gedurende een weekend of een echte retraite?

Dat is mijn droom. Wanneer ik zelf een retraite of een opleiding volg, schenkt de groep altijd zo’n enorme meerwaarde aan mijn proces. Ik geloof ook heel erg dat we gemaakt zijn om samen dingen te doen of te ervaren. Dan gebeurt er iets, energie. Ik hoop dat huis MIO een plek kan zijn waar mensen zowel zichzelf als elkaar kunnen terugvinden. Jezelf opnieuw kunnen verbinden is een heel belangrijk onderdeel van mijn missie. Via Huis MIO hoop ik mensen te helpen uit een isolement te stappen. Zo worden bijvoorbeeld openmeditatie- en trilavonden georganiseerd op basis van vrije donatie. Laagdrempelig, gewoon een gedeelde ervaring.

Je bent begin 30 en start je eigen zaak. Wat was de aanloop hiernaartoe?

Op mijn achttien begon ik aan biomedische wetenschappen. Mijn ouders zijn allebei arts en ook ik wou de zorgsector in. Maar biomedische, dat was niet van mij. De materie lag heel ver van mijn bed. Het was heel krampachtig, die materie naar binnen rammen, proberen te verwerken en weer reproduceren. Dit was niet mijn weg.

Ik besloot dan om klinische psychologie te doen. Ik voelde meteen: dit is mijn natuur. Mijn stage deed ik bij het CGG. Je kon stage doen op verschillende plekken en in verschillende specialisaties maar ik wou breed blijven en wou alle deuren open laten. Ik ben er na mijn stage nog negen maanden kunnen blijven werken. Ik begon in diezelfde periode als zelfstandig psycholoog.

Daarna startte ik een opleiding psychotherapie. Als psycholoog leer je over zaken als ziektebeelden, testing en ontwikkeling. Daarenboven krijg je een basis in gespreksvaardigheden. Maar de echte tools om mensen in beweging te brengen, leerde ik pas in de therapeutenopleiding. Er zijn heel veel verschillende stromingen. Ik koos om psychotherapie in de interactionele vormgeving te volgen aan de Educatieve Academie.

Deze stroming haalt zijn voer uit verschillende waardevolle stromingen en creëert hiermee een nieuw, integratief kader. Zo behoren o.a. contextuele therapie, systeemtherapie, bio-energetica, psychosynthese, gestalttherapie, client-centered therapie, cognitieve-gedragstherapie en analytische therapie (Jung) tot ons basiswerk. We bekijken de mens als een groot geheel. Zo zien we een mens als een wezen die een innerlijke subjectieve beleving heeft alsook een uiterlijke (lichaam, gedrag) waarneembare kant. Tegelijkertijd zijn we ook altijd deel van een groter systeem. We zijn verbonden in zoveel relaties. Daarin is er altijd wederzijdse beïnvloeding en communicatie. Ook niet spreken is communiceren (glimlach). Communiceren doen we trouwens voor 95% zonder woorden. Ook zijn we allemaal verbonden met een familie, over generaties heen. In een familie leven waarden, loyaliteiten en worden ‘schulden’ gemaakt. Dit is niet zo waarneembaar, maar speelt wel een hele grote rol. Tenslotte is er een transpersoonlijk, spiritueel en universele dimensie waar we ook allemaal mee verbonden zijn. Dit is (heel kort) hoe ik naar iemand kijk.

Wat ga ik dan als integratieve therapeut doen? Ik ga op zoek naar wat er bij deze persoon op dit moment het meeste aansluit. We werken dus niet met die dingen waar geen ruimte voor is. Gaandeweg verkennen we deze lagen en proberen we te helen, op al die vlakken.

Gesprekruimte huis MIO Foto: © Jan-Pieter Snoeckx

In de therapeutenopleiding word je uitgenodigd om in proces te gaan, om in jezelf te duiken, om in de diepte te gaan. En ik heb dat echt ten volle gedaan. Omdat ik ook ergens een enorme drijfveer had om mezelf te bevrijden, van dingen waardoor ik niet volledig mezelf kon zijn en eigenlijk zelfs niet kon leven. Ik was op pad, zonder dat ik wist waar dat pad me brengen zou of waar de weg naartoe leidde. Gaandeweg die zoektocht ben ik beginnen afglijden, zowel fysiek, emotioneel als mentaal.

Ik voelde dat ik een pauze nodig had. Ik moest (pauze) loslaten. En dat heb ik gedaan. Dat was eerst zo verschrikkelijk beangstigend. Het meest beangstigende wat ik ooit al heb gedaan. Alles wat je tot dan toe hebt opgebouwd, alles wie je denkt te zijn, valt plots weg. Ineens was ik alleen nog maar Pascaline en daar zat ik dan met al mijn thema’s waar ik blijkbaar nog mee worstelde. Pas in het volledig loslaten kon alles uit die diepere laag naar boven komen en zag ik voor het eerst (pauze) helder.

Foto: Quangpraha (CC BY 2.0)

Door mijn eigen ervaring kan ik nog dieper empathie en respect voelen voor mensen die een stap moeten terug nemen omdat hun lichaam of geest het van hen vraagt. Het is zo beangstigend om je job te moeten loslaten. Daar hangt zoveel houvast aan, zoveel identiteit. Maar het is wel een noodzakelijke stap. Dus ik hoop dat ook huisartsen deze noodzaak willen herkennen en de mensen die het moeilijk hebben tijd gunnen.

Ook al mijn relaties wou ik even helemaal loslaten. Zo ben ik zes weken alleen door Thailand gereisd. Ik heb intensief aan mezelf gewerkt. Altijd in contact met een gids, iemand die me leidde waar het zo bedreigend nieuw was om te vertoeven. Retraites, verschillende therapieprocessen en opleidingen waren de houvast in mijn weg. Ook relationeel hebben mijn partner en ik, vooral ik (lacht), heel onze relatie binnenstebuiten gekeerd. Elke crisis werd opeens een kans, een moment om te leren en te groeien, individueel en als koppel. Nu is er ruimte voor liefde, echte liefde. En dat is het moedigste wat wij al ooit in ons leven hebben gedaan. Liefde is niet voor watjes, als je het mij vraagt (lacht).

En dan komt er het punt dat er terug kracht is en licht en hoop. Klaar om terug de wereld in te stappen. En toen vond ik Huis MIO, mijn hele hart en wezen liggen hier.

Ik had in mijn vorige praktijk een zolderkamertje, mijn cliënten waren daar heel graag, maar ik was zo beperkt. Ik had het gevoel dat ik ruimte nodig had. Ik wil kunnen bewegen. Dit huis is voor mij een fantastisch geschenk. Als ik hier rondloop voel ik dat alle ideeën die in mijn hoofd zitten nu ook naar buiten kunnen komen.

'Vandaag zijn er nog altijd heel veel mensen die hun financiële zekerheid niet durven opgeven om het leven te leven dat vanuit hun hart komt.'

Waarom denk je dat zoveel jongeren problemen hebben met het kiezen van het geschikte levenspad?

Onze grootouders hadden geen ruimte om na te denken, hun pad was al helemaal uitgestippeld. De focus lag, na de oorlog, op leven en overleven, brood op de plank. We mogen niet vergeten dat die tijd nog maar een dikke vijftig jaar achter ons ligt. Mensen werden dagelijks geconfronteerd met hun fragiliteit. De generatie erop is zich heel erg beginnen focussen op studies, carrière en vooral financiële zekerheid. We hebben ondertussen door dat dit ons niet noodzakelijk gelukkig maakt, maar deze zekerheid opgeven blijft moeilijk. Vandaag zijn er nog altijd heel veel mensen die hun financiële zekerheid niet durven opgeven om het leven te leven dat vanuit hun hart komt. Mensen durven weinig risico’s nemen.

'Ik leef met het dagelijkse besef dat wij constant evolueren als soort. Huis voor Mens in Ontwikkeling dankt zijn naam aan dit besef.'

En die dualiteit tussen het willen, maar niet durven maakt het ons niet gemakkelijk.

We zitten met de generatie boven ons. Wat zegt een ouder als een kind klaar is voor een avontuur: 'Zou je dat wel doen?'. En tegen de grootouders durven we onze plannen zelfs helemaal niet te vertellen. Wij kijken allemaal vanuit onze eigen filter, vanuit onze eigen bril. Die filter is gevormd door wat wij hebben meegemaakt. Dus je kan van een oma niet verwachten dat zij daar meteen superenthousiast gaat op reageren. Zij worden misschien eerder opgevreten door angst en bezorgdheid. En die angst zit ook nog in onze systemen, in onze lichamen – harten en hoofden.

Een jongere vandaag zit in een generatieconflict, met ouders en grootouders die nog niet zo vrijdenkend zijn als de jongere generatie. Ik geloof dat wij aan het evolueren zijn als soort. Huis voor Mens in Ontwikkeling dankt zijn naam aan dit besef. Wij zijn aan het groeien in bewustzijn. Dat geeft ons meer mogelijkheden, dat geeft ons meer ruimte, maar het geeft ons ook veel worstelingen waarmee we moeten leren omgaan, waar we in onszelf mee aan de slag moeten.

Een huidige valkuil is dat we denken met onze financiële mogelijkheden ons geluk te kunnen kopen. Ooit was geld een middel om te léven, het was geen einddoel. Nu lijkt die wereld wel omgedraaid. We zoeken het geluk vaak buiten onszelf.

'Je kan pas kritisch kijken als je afstand neemt.'

Veel jongeren gaan zo reizen. Net zoals jij. Is dit een goed idee?

Reizen is fantastisch, het is blik verruimend en het is altijd gezond om naar de eigen plek opnieuw te kunnen kijken met andere ogen. Als je ver weg bent geweest, leer je dat het ook anders kan. Je kan pas kritisch kijken als je afstand neemt. Je kan bij terugkomst je eigen plek herdefiniëren. Reizen leert ons realiseren dat we dingen mogen ontdekken alsook dat we mogen en kunnen loslaten. Wat soms gebeurt, is dat de integratie bij terugkomst niet goed meer lukt. De cultuurshock terug is vele malen groter als bij aankomst op de bestemming. Met integreren bedoel ik heel worden, thuiskomen, je compleet en verbonden voelen. Dat moet je toch doen op de plek waar je moet zijn. Ik voelde me in Thailand heel, maar ik wist ook dat ik moest terugkomen en dat ik dat hier ook moest kunnen. Daar lag mijn levenspad, een grote uitdaging (lacht). En België heeft nood aan die verruimde zielen (lacht).

Foto: TheDigitalArtist (CC BY 2.0)

Tegenwoordig zijn er heel veel relaties die stuklopen en mensen die single zijn. Is dit ook dat principe van het geluk tevergeefs buiten onszelf te zoeken?

Relaties zijn het domein waar je jezelf kunt ontdekken. Een relatie gaat voor mij over veiligheid, over hechting/binding. Dat begint als kind in onze relatie met onze ouders. Je wordt dan volwassen en wat dan, wat heb je mee? Want dan begint het pas. Dan is de moment om beginnen te ontdekken wie jij bent. We denken als we achttien zijn dat we dat al weten, maar eigenlijk begint het dan maar pas. Tot dan hebben we veel geabsorbeerd, veel geleerd, veel gezien, veel meegemaakt. Maar de volwassenheid bestaat er in om alles wat je tot dan toe binnen hebt gepakt te gaan evalueren: Is dat van mij? Nee? Ok, ik laat het daar. Wat is dan wel van mij? Dat is een hele weg. Een leraar op retraite leerde me dat de weg van een volwassene in de eerste plaats bestaat uit reparenting, ouder zijn voor jezelf, koestering en liefde. Deze wijsheid leef ik elke dag. Het is pas wanneer ik hierin stabiliteit heb gevonden dat er ruimte komt om te denken aan zelf een kind op de wereld te zetten.

En dan komen de relaties. Ik heb het mij op een bepaald moment afgevraagd: Waarom hebben wij eigenlijk relaties? Wat is de zin van een huwelijk? Wat is de zin van een langdurige relatie? Ik snapte het op een bepaald moment niet meer. Tot ik ontdekte dat het in die relatie is dat ik mezelf heb kunnen ontdekken. Je krijgt ineens een veld waarin al je problemen, al je patroontjes, al je eigenaardigheden, al je positieve kanten en al je slechte kanten naar boven komen. Het is een plek, als er bewustzijn is en als er liefde en respect is voor jezelf en de ander, waar je jezelf kan ontdekken.

De oplossing is dus niet om uit relatie te gaan. In een volgende relatie komen diezelfde patronen, o.a. hechtingspatronen, gewoon terug. Onverwerkte problemen komen altijd weer op je pad. We moeten leren de moed te vinden om de weg naar binnen te nemen in plaats van te vluchten, om onze problemen te verwerken zodat we ze achter ons kunnen laten. En ik denk dat we daar als maatschappij nog wat werk hebben.

We evolueren, het bewustzijn groeit. Er komen meer en meer initiatieven, alsmaar meer mensen brengen hun verhaal naar buiten. Er worden vele boeken geschreven. Hetzelfde met burn- out. Alles begint een zin te krijgen. Ik geloof wel heel hard dat we goed bezig zijn, maar het vraagt tijd. En geduld.

'Stilstaan bij de vraag “waar gaat het leven eigenlijk in essentie om?” zouden we ook vaker mogen doen.'

Jij bent hoopvol.

Ik vind dat we goed bezig zijn, dat er heel mooie dingen gebeuren. En we mogen ons niet alleen focussen op het negatieve, we moeten ook kijken naar wat er wel al anders is, wat er wel gebeurt. Ik ben heel hoopvol eigenlijk.

Stilstaan bij de vraag 'Waar gaat het leven eigenlijk in essentie om?' zouden we ook vaker mogen doen. We gaan allemaal ook dood. Die relativiteit omarmen leerde ik dankzij mindfulness en het boeddhisme. Acceptatie van er te zijn, van het leven, maar ook van de dood. Ook daar hebben we iets te integreren. De dood hebben we weggeduwd, dat is taboe. Daar moet verandering in komen. We staan te ver van de dood. Als je dichter komt bij de dood, kom je ook dichter bij het eigenlijke leven. En dan bedoel ik het levendige aspect aan het leven en niet een leven op automatische piloot. Als ik naar mijn partner durf te kijken en ik durf te denken dat hij morgen dood kan zijn, dan koester ik andere waarden dan wanneer ik daar nooit aan zou denken of bij stilstaan. Ik denk dat dit ook een hele belangrijke is en dat vraagt weer moed. Veel is moed.

'Verstillen en vertragen helpt om naar dat lijf te luisteren, om dieper contact te maken.'

Veel is moed?

We hebben moed nodig om keuzes te maken. En het roept tegelijkertijd bij mij de vraag op 'Durven we ons nog echt te verbinden met iets?'.

Daarnaast hebben we ook die hele hoge verwachtingen van de context, van de maatschappij waar we deel van uitmaken. Het zou fijn zijn als we stapsgewijs omgevingen kunnen creëren waarin mensen de moed vinden om dat los te laten, en het durven anders te doen.

Vertragen en verstillen zijn hulpmiddelen om de stem van je lichaam te horen. Het is via ons lichaam dat we ons leven leven. Verstillen en vertragen helpt om naar dat lijf te luisteren, om dieper contact te maken. Te luisteren naar dat stemmetje 'Doe dat toch maar' of “Laat dat los'. Je moet dat terug kunnen horen: je intuïtie, je kompas. Als we opnieuw daarop durven vertrouwen, dan zijn we goed bezig.

Prijs voor een consult

60€ individueel - 70€ koppel/gezin

Duur van de sessie

60 min individueel - 75 min koppel/gezin

Nieuwe yoga hotspot in Mechelen

7 feb, 2018, 1 reactie

4 februari 2018 vond de grote opening plaats van Yogalovers, dé nieuwe yoga hotspot in Mechelen. Medeoprichtster Helena Peirtsegaele vertelde me over het opzet.

In 2012 richtte Nele Van Poucke Yogaflow op in een appartement in het hartje van Mechelen. Wegens het grote succes werd het tijd om uit te breiden. Samen met al-door-alle-Mechelse-yogi gekende lesgeefster Helena Peirtsegaele richtte ze Yogalovers op. Deze studio op het Berthoudersplein heeft twee volledig uitgeruste yogazalen en een gezellige lounge. Naast traditionele yogalessen valt er hier nog heel wat meer te beleven.

Twee zotte madammen

Nele straalt zen en harmonie uit in alles wat ze doet. Toch zijn haar lessen helemaal niet zweverig. Door de nodige mopjes en anekdotes maakt ze de yogales aangenaam luchtig. Zoals we het leven zouden moeten bekijken. Goedlachse Helena is een en al hartelijkheid en geeft je in haar lessen eveneens het gevoel dat je het leven best wat onbezorgder in de ogen mag kijken. Samen zijn deze twee zotte madammen de perfecte combo om een yogastudio uit te baten. Ze willen niets liever dan samen met veel liefde hun yogakennis delen met wie maar wil.

Ambitieus project

Yogalovers opende eind januari de deuren voor de eerste lessen. Na jaren lesgeven in de oude studio van Yogaflow, was dit een hele nieuwe ervaring voor Helena. ‘We hebben deze studio van A tot Z zelf opgebouwd. Enkel de buitenmuren stonden hier toen we de eerste maal de deur opende. Het geeft zo een zalig gevoel om hier nu eindelijk les te kunnen geven, na al het harde zwoegen.’ Bij de opbouw kregen ze hulp van familie en yogavrienden. Maar de grootste troef was Helena’s man. ‘Hij is aannemer en heeft ons bij alle stappen ondersteund en geholpen. Zonder hem was het niet gelukt.’

Aerial en wall yoga

Yogalovers biedt heel wat nieuws aan. De twee meest in het oog springende nieuwkomers zijn de wall yoga en aerial yoga. Beide stijlen zijn amper te vinden in België. Een van de twee yogazalen is uitgerust met een soort van hangmatdoeken die aan het plafond zijn vastgemaakt voor de aerial yoga. De muren van de wall yoga-ruimte zijn uitgerust met punten waarin yogabelts kunnen worden bevestigd.

Aerial yoga laat je door gebruik te maken van de zachte doeken toe op een speelse en ontspannende manier aan yoga te doen. Wall yoga, daarentegen, wordt eerder therapeutisch ingezet. ‘De wall yoga is ideaal voor mensen die beperkt zijn door blessures of die te weinig kracht hebben om zichzelf te ondersteunen. De touwen bieden de mogelijkheid om op een zwaartekrachtvrije manier je lichaam te verbeteren. Bovendien kunnen meer ervaren yogis op deze manier houdingen technisch juist inoefenen zodat ze deze nadien op de mat op een veilige manier kunnen uitvoeren.’

Goedgevuld uurrooster

Het uurrooster werd ook met andere nieuwe lessen ingevuld. Hiervoor werden extra docenten aangeworven. In de toekomst kan dit zelfs nog verder uitbreiden. ‘Iedereen met de juiste ervaring en ingesteldheid is welkom om ons team aan te vullen.’

Als ik vraag aan Helena welke stijlen ze graag nog zouden aanbieden, heeft ze het resoluut over traditionele vormen van yoga. Zo zouden ze ook ’s ochtends voor de werkuren een Mysore style practice, die nu enkel op maandagavond doorgaat, willen geven. ‘Op je eigen tempo je eigen practice komen doen in de studio is een heerlijke start van de dag. Maar daarvoor hebben we een ervaren leraar nodig die de yogis zonder woorden kan begeleiden. We zijn aan het onderhandelen met iemand.’ Ook Hatha yoga zouden ze graag in hun lesrooster opnemen. Deze vorm van yoga gaat eveneens terug naar de basis. ‘We willen ook wel populaire stijlen aanbieden, maar de filosofie van de echte yoga moet blijven.’

Bijleren

Wegens het succes van de Vinyasa yoga teacher trainingen bij Yogaflow, zullen deze ook aangeboden worden in de nieuwe studio. Daarenboven zullen er bij Yogalovers Ashtanga teacher trainingen op het programma staan.

Ook voor meditaties, lezingen, coachings en workshops die passen binnen de filosofie zal er in de toekomst ruimte zijn. ‘We zullen het aanbieden van deze extra activiteiten rustig opbouwen. Eerst en vooral willen we de mensen de weg laten vinden naar de nieuwe yogastudio.’

Yoga is liefde

Die yogafilosofie is voor Helena heel belangrijk. ‘Alleen houdingen doen op de mat is niet aan yoga doen, dat is maar de eerste stap. Yoga helpt mensen om dichter bij zichzelf te komen en vooral ook met liefde te kunnen omgaan met zichzelf. Je moet beseffen wat je kan en binnen die grenzen blijven. Op die manier haal je veel meer voldoening uit wat je doet en dat geeft rust. Die innerlijke vrede maakt je op zijn beurt vriendelijker naar de buitenwereld toe. Als mensen iets positiever in het leven zouden staan, zou het veel plezanter zijn voor iedereen.’

Prijzen

Met het gezin op wereldreis

4 feb, 2018, Geen reacties

Meisenaars Dieter Vanthuyne en Katleen Goussaert trekken met hun twee kindjes Floor (8) en Wout (5) voor een half jaar de wijde wereld in. Ze willen even ontsnappen aan de dagelijkse ratrace en hun kinderen laten kennis maken met andere culturen.

Een twintigtal weken zal het gezin door delen van Oceanië en Azië trekken. Hoe hun reis er precies zal uitzien, is ook voor hen nog niet geheel duidelijk. Ze willen voor een keer niet gebonden zijn aan strakke schema’s en even afstand nemen van alles wat moet. Genieten, ontspannen en verwonderen zijn de enige werkwoorden die voor hen de komende maanden van tel zijn.

Dromen achterna

Het idee hangt al een tiental jaar in de lucht. Die periode hebben ze zoveel mogelijk geld en verlof gespaard om hun droomreis mogelijk te maken. Voorjaar 2017 is de beslissing dan gevallen. ‘We begonnen te kijken welke landen we konden combineren, in welke periode het weer het aangenaamst is in deze streken, welke vliegtuigtickets betaalbaar zijn en hoe we het verlof gingen regelen. Uiteindelijk viel de puzzel in elkaar.’

‘Even uit de ratrace stappen en iets heel anders doen.’ Dieter en Katleen zien het volledig zitten om voor een tijdje in een ander leven met een heel eigen ritme te stappen. ‘Ik ben op Erasmus geweest naar Spanje en dat was een heel andere ervaring dan een week of twee daar op vakantie te zijn. Je moet echt een tijdje ergens verblijven om je eigen leven even volledig achter je te kunnen laten’, vertelt Dieter. Die ervaring gaf ook de doorslag om een langere reis te maken en niet de reis op te splitsen over een paar vakanties.

Foto: Rawpixels.com (CC BY 2.0)

Reisgidsen en vaccinaties

‘We hebben veel blogs en reisgidsen gelezen en we zijn ook naar beurzen geweest waar we uitgebreid spraken met mensen die ook zulke reizen hebben ondernomen met kindjes erbij.’ De ervaringsdeskundigen wezen hen op aandachtspunten en gaven hen tips en een hele reeks lijstjes mee naar huis met must do’s, wat mee te nemen en welke medicijnen en vaccinaties onmisbaar zijn. ‘De voorbereidingen duren langer dan de reis op zich. Maar dat is deel van het avontuur.’

Nieuw-Zeeland, Australië en Zuidoost-Azië

Beslissen welke landen je opneemt in een grote rondreis is nooit makkelijk. Elk land heeft wel zijn charme. Zuid-Afrika en Sri Lanka werden last minute geschrapt en de uiteindelijke reisroute werd vastgelegd: Nieuw-Zeeland, Australië en Zuidoost-Azië. ‘We beginnen met vijf dagen citytrippen in Sydney. Van daaruit vliegen we naar het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Een toer van zes weken met de camper staat er op het programma. Aangekomen in Auckland, vliegen we terug naar Australië. Naar Melbourne deze keer. Opnieuw huren we een camper voor een rit naar Adelaide en terug. Daarna is het tijd om het vliegtuig te nemen naar Singapore. Na veertien weken Zuidoost-Azië eindigen we onze reis in Bangkok.’

Buiten de vastgelegde grote vluchten kiezen ze voor veel vrijheid. ‘De campers in Nieuw-Zeeland en Australië zijn geboekt en we weten de bezienswaardigheden die we willen zien, maar we hebben binnen die periode wel voldoende speling.’ Na al twee grote reizen naar Australië en Namibië & Botswana die ze maakten als koppel, is dit de eerste grote reis sinds de kinderen geboren zijn. Tot nu toe hebben ze enkel kortere reizen naar de buurlanden met hen gemaakt. ‘We weten totaal niet hoe het gaat zijn met de kinderen: hoelang ze in de auto kunnen zitten of hoeveel tijd we nodig gaan hebben om les te geven aan Floor. Dus met deze ingebouwde ruimte kunnen we ons schema zonder stress aanpassen indien nodig.’

Langdurig afwezig

Het is niet evident om voor langere tijd te verdwijnen uit het gewone leven: de kinderen moeten naar school en op je werk is je jaarverlof beperkt. Toch wisten Dieter en Katleen goede regelingen te treffen. ‘Katleen heeft voor een stuk onbetaald verlof mogen nemen. Ik ben deeltijds beginnen werken en de andere helft neem ik gewoon verlof. Ik heb de voorbije tien jaar verlof opgespaard, zodat ik nu zonder loonverlies op vakantie kan vertrekken.’

Ook op de school van Floor en Wout stelden de leerkrachten zich soepel op. ‘Floor is acht en zit in het derde leerjaar. We hebben samengezeten met de juf en zorgjuf en die hebben een programma opgesteld. Wij zullen haar de komende maanden zelf les geven.’ Ook aan het onderhouden van Floors hobby, muziek, werd gedacht. Ze zal haar jaar daar verder kunnen afwerken. Voor Wout ligt het makkelijker. ‘Wout is nu zes jaar en zit in de derde kleuterklas. Veel mist hij dus nog niet. Dat is ook een van de redenen waarom we de reis nu hebben gepland.’

Foto: Tim Gouw (CC BY 2.0)

Kids on board

Vooral het feit dat de kinderen meereizen maakt het vertrek extra spannend. Het valt af te wachten hoe ze zullen reageren op alle nieuwe indrukken die op hen af zullen komen. ’Floor was meteen enthousiast en kijkt er al lang naar uit. Nu wordt ze wel stilletjesaan nerveus, ze slaapt minder en denkt na over wat er gaat komen.’

Dieter en Katleen bereiden hen op een rustige manier voor. ‘De valiezen staan in de gang en worden stelselmatig gevuld. We zijn net gaan winkelen voor sandalen en dan is het even uitleggen aan Wout waarom we in de winter sandalen nodig hebben.’ Ook het eten zal helemaal anders smaken dan bij ons. ‘Als we aan tafel zitten en ze lusten iets niet, zeggen we wel dat ze op reis ook vaak nieuwe gerechten zullen moeten eten. We moedigen hen aan om dingen die ze niet kennen altijd eerst te proeven voor ze oordelen.’

In het begin was het voor Wout moeilijk in te schatten hoe lang ze precies zouden wegblijven. ‘Hij kwam laatst thuis van school en zei “Zal ik mijn verjaardag dan niet bij mijn vriendjes kunnen vieren?” Het begint stilaan door te dringen.'

Wanneer ze tijdens de reis overweldigd worden door nieuwe indrukken, kunnen ze teruggrijpen naar iets van thuis. ’Ze hebben allebei een eigen rugzakje met een knuffel of speelgoedje waaraan ze gehecht zijn.'

Blog

We zullen de avonturen van Dieter, Katleen, Floor en Wout kunnen volgen via hun eigen blog. Ze zullen via deze weg hun verhalen, foto’s en misschien wat filmpjes met de buitenwereld delen. ‘Er hebben zoveel mensen ons gevraagd om te bloggen en het is ook ons eigen reisdagboek zodat we na de reis nog eens kunnen terugkijken op het hele avontuur.’