Pandapunt
Halfgeeuwend nip ik van een tas koffie en open met de meeste schwung die ik 's morgens aan de dag kan leggen mijn Macbook. Mijn oog valt op de datum. Het is zover. Ik zit vanaf vandaag opgescheept met een pandapunt. Een pandapunt? Ja, een maand zonder -ahum- geslachtgemeenschap. Seks dus. Als student wordt er zelfs afgeklokt op een week. Dan wordt het zwaar afwegen welke deadline je gaat aanpakken. Vanavond braafjes die essay van Engels afwerken en morgenvroeg een pandapunt onder de deur of toch maar met een kater en aftersexglow die nul op tien in je mailbox aantreffen? Het leven van een student is niet gemakkelijk. Om mijn eer enigszins hoog te houden, reken ik mezelf niet meer bij deze categorie. Ik werk niet voor niets, maar wel voor een loon en het recht op maandpandapunten, negentien uur per week. Want serieus, vier punten. Hallo. Of beter bye bye ego. Ik hou het dus alstublieft dankuwel op één pandapunt.
Waarom kijk je zo gefronst? Vanwaar in g*dsnaam die gekke naam vandaan komt? Wel, laat me even mijn beste Wikipediaans bovenhalen en je helpen. Het fameuze pandapunt is vernoemd naar de zwartewitte Aziatische pandadieren. Je kent ze wel, die grote veel te schattige teddyberen die je spijt doen krijgen dat ze in de zoo de bewoners achter glas plaatsen. Liefst zou je ze vol in de armen vliegen en je hoofd diep begraven in hun zachte vacht. Wel, dat is ook exact het gevoel dat ze ervaren wanneer ze elkaar zien. De troeteldieren knuffelen hun soortgenoten liever dan zich ermee voort te planten. Wat ook rampzalig is voor hun voortbestaan. De vrouwtjes zouden maar drie dagen per jaar tot aan fourth base gaan met hun vriendjes. Wetenschappers staan voor een raadsel hoe dit probleem aan te pakken. Als ik even mag meedenken en de 'mensen zijn net dieren'-logica mag omdraaien, al eens aan wijn gedacht?
Dat gezegd zijnde, hier ligt mijn eerste pandapunt. Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Plak ik het fier in mijn agenda of probeer ik op de Vismarkt zo snel mogelijk mijn pandapunt, verstopt onder wat muntjes voor dat laatste wijntje, op de toog achter te laten terwijl de knappe barman al naar mijn fiets wandelt?
Ik drink mijn ondertussen-lauw-geworden laatste slok koffie op en maak me klaar voor mijn eerste publieke optreden met pandapunt op zak. Diep verstopt in mijn binnenzak zodat het zeker niet komt piepen. Op straat vraag ik me af of de oude vrouw haar oversized boodschappentas gevuld is met vers gekocht fruit of vol pandapunten zit die ze dag in dag uit moet meezeulen, hopend op een kranige weduwnaar die haar van haar last ontneemt. En zie daar dat koppel, stoefend zoenend om hun pandapuntloos bestaan. Een twintigtal mensen vertoeven er op de Vismarkt, alle leeftijden present. Wat zou het gemiddeld aantal pandapunten zijn van deze willekeurig samengebrachte groep? Is het geen tijd voor een degelijk onderzoek over dit taboe-belegen onderwerp? Mijn gedachten beginnen, zoals wel vaker, te hollen. Tijd voor een beetje mindfulness. Focussen op het hier en nu.
Ik observeer, zoals dat dan moet, wat ik rond me zie. In de etalage van de krantenwinkel gaat mijn blik over de koppen van de dagbladen, een reclame om 4life geen geldzorgen meer te hebben, het overaanbod aan stickerboeken en glossy tijdschr... Stickerboeken! Ik voel mijn gedachten weer losbreken uit hun zeer amateuristische omheining van zenheid. Wie weet ziet mijn tweede pandapunt er wel helemaal anders uit? Ik kan een glimlach niet onderdrukken wanneer ik in mijn hoofd de Hollandse stem vrolijk hoor zeggen: 'Verzamel ze allemaal!'. Mijn gemoed verliest wat gewicht. Misschien spaar ik wel nog wat van die punten, gewoon om te zien of het een mooie collectie wordt. En hé jij daar, als ik een dubbel heb, zullen we dan ruilen?