Gluren bij de (hotel)buren
Voor ik het nachtlampje uitknip, werp ik routinematig nog een laatste blik op de persoon naast me, iemand die ik waarschijnlijk nooit meer zal weerzien. Amerikanen, Russen, Fransen, Britten, puberaal jonge meisjes, de pensioenleeftijd-overschreden mannen, iedereen passeert hier. Via een tactische plaatsing van mijn bed, heb ik werkelijk een prachtige inkijk in een paar Mercure Vé-hotelkamers met bijhorende terrassen aan de overkant van de smalle Begijnenstraat. Tja, je bent jong en je gluurt wat.
Tijdens de weekdagen ontvangen de kamers veelal maatpakmannen die door hun werk gedwongen worden de nacht alleen door te brengen. Een groot deel daarvan installeert zich met een anticiperend geluksgevoel, wetende dat ze heel de avond kunnen vullen met zinloze iPad-spelletjes of het kijken van een Jackie Chan-film zonder dat vrouwlief plots weer wat niet-dringende taakjes dringend acht. Een van de iets oudere en corpulentere maatpakmannen ziet jammer genoeg zijn kans om wat spelletjes met zichzelf te spelen. Dat laatste stuk pizza kan ik maar met moeite binnenhouden.
Gepensioneerde citytrippers vullen de kamers tijdens het weekend. Op het einde van de dag kleden ze zich zo snel mogelijk om in de onaantrekkelijke hotelkamerjassen om zich dan knus met een boek in bed te installeren. Om klokslag tien uur klappen ze de hardbacks dicht, kussen elkaar zonder gevoel goedenacht en doven de lichten.
Af en toe heb ik meer geluk met de nieuwe hoofdrolspelers op mijn privétoneel. Ik voel de spanning tot in mijn slaapkamer. Op zoek naar seksuele ontlading bij een minnares nadat zijn vrouw toch wat molliger is geworden na de geboorte van hun tweede kind. Maar al te vaak zie ik de verliefdheid op de andere vrouw haar gezicht. Venuswezens zijn nu eenmaal heel slecht in het scheiden van seks en emoties. Nee, eerlijk, we kunnen dit zelfs niet. Soms verbergt de minnares haar ware gevoelens, andere keren eindigt het in tranen en geruzie, wat meteen het einde van hun Vé-hotelbezoekjes aankondigt.
De hotelgasten waar ik het meest naar uitkijk, zijn de buitenlanders. Dan waan ik me even in een ware metropool. Bij Engelssprekende gasten hoef ik er enkel een zak chips bij te nemen en dan is het genieten van het schouwspel. De groep Amerikanen steken een jointje op en praten over how awwweeesomeMaanrock was en dat this could neverrr happen in America. Bij de vele Russen die onze stad komen ontdekken, moet ik de ondertitels zelf verzinnen: twee topbasketspelers die bespreken hoe ze de match van morgen gaan aanpakken, criminelen op de vlucht na een mislukte drugstransactie of een koppel dat stiekem besluit te trouwen in Mechelen.
Je hoort het, wonen naast een hotel levert geweldige live-tv op. Alleen jammer dat een raam niet in één richting werkt zoals een beeldbuis.