Huis MIO: van hopeloosheid naar hoop, van machteloosheid naar kracht
Pascaline Croughs (31) startte een dikke maand geleden met huis MIO (Mens In Ontwikkeling) te Londerzeel. Als integratieve psycholoog wil zij mensen helpen allerhande blokkades te verwerken zodat ze hun volledige potentieel kunnen benutten. Je kan in huis MIO terecht voor individuele of groepssessies. Ik had een gesprek met haar over de nieuwe zaak alsook over de mentale problemen waarmee jongvolwassenen vandaag te kampen hebben.
Pascaline Croughs Foto: © Jan-Pieter Snoeckx
Midden januari 2018 is huis MIO van start gegaan. Hoe heb je de eerste weken ervaren?
Acht januari ben ik officieel opnieuw gestart als therapeut. De Facebookpagina van huis MIO werd even later gelanceerd en de website is nu ook klaar. De volgende stap is de huisartsen verwittigen en dan kan het beginnen te leven.
Ik heb anderhalf jaar sabbat genomen. Initieel omwille van verbouwingen, maar gaandeweg werd duidelijk dat ik opgebrand was. Ik ben intensief in proces gegaan om stukken in mezelf te helen. Het is fijn om stapsgewijs terug op te bouwen. Bij mij komt alles van binnenuit. Het is niet enkel teksten schrijven, website uitdokteren, alles hier inrichten, maar ook terug in de rol van therapeut kruipen en zien dat alles klopt qua gevoel.
'We hebben allemaal zoveel potentieel in ons zitten, maar we moeten de plek vinden, de manier vinden om er bij onszelf aan te geraken en het dan naar buiten te brengen.'
Wat kunnen we verwachten van huis MIO?
Individueel, als koppel of als gezin kan je hier terecht voor psychotherapie. Dan gaan we in de diepte op zoek naar potentieel en naar blokkades, die ons verhinderen om te doen wat we werkelijk verlangen. Daarvoor is er psychotherapie: voor als we voelen dat we niet aan ons potentieel kunnen, dat we onze veerkracht zijn verloren, dat we geen levensenergie en –vreugde meer ervaren en dat ons lichaam ons blokkeert op al die vlakken.
Daarnaast wil ik groepstherapieen aanbieden: van mindfulness, zelfcompassie, hoogsensitiviteit tot TRE-workshops. Allemaal met als doel om krachtiger en gelukkiger in het leven te staan. We hebben allemaal zoveel potentieel in ons zitten, maar we moeten de plek vinden, de manier vinden om er bij onszelf aan te geraken en het dan naar buiten te brengen. Mensen kunnen hier terug in contact komen met zichzelf. Vaak zoeken we antwoorden op onze levensvragen buiten onszelf, maar dat leidt alleen maar tot veel inspanning, verlies van kostbare energie en weinig resultaat.
Foto: © Huis MIO
De individuele sessies worden door jou gegeven. Zal er hulp komen voor de groepssessies?
Momenteel ben ik nog alleen. Eerst wil ik rustig opstarten. Binnenkort zal ik collega’s zoeken die zich graag willen verbinden met Huis MIO. Het is mijn wens en verlangen om niet alleen in deze job te staan. Momenteel staat al vast dat ik zal samenwerken met Els, oprichtster van House of Yoga. We hebben er alvast super veel zin in! Maar voorlopig zal ik dus wel nog alles zelf geven. Ik heb ondertussen heel wat opleidingen in mijn rugzak waardoor Huis MIO al een mooi aanbod kan bieden.
'Ik probeer mensen heel snel dingen te laten ervaren, nieuwe dingen, die hen hoop geven.'
Hoe pak jij je sessies aan?
Elke sessie is uniek. Ik stem me volledig af op de persoon die voor of naast me zit. Alles kan en mag er zijn. Alles is welkom. Vanuit die verbinding krijgt een sessie vorm. Het is het totale spel van interactie dat uiteindelijk bepaald wat die vorm is. In een sessie kan vanalles gebeuren, alles wat nodig en helpend is op dat moment. Soms is dat ook net niets doen, een moment van stilte. Wat ik merk is dat ik een sterke voorkeur heb voor de ervaring. Ik probeer mensen heel snel dingen te laten ervaren, ook nieuwe dingen, die hen hoop geven. Hoop is voor mij essentieel. Mensen voelen zich soms erg hopeloos en voelen soms weinig of geen kracht meer. Dan vind ik het belangrijk om hen te laten ervaren dat er wel degelijk iets waardevols in hen zit, een potentie, iets dat wil léven. In een veilig kader kunnen ze opnieuw experimenteren, durven en ervaren. Hopeloosheid wordt hoop, een eerste grote stap. Gaandeweg krijgt het proces vorm, van machteloosheid naar kracht. Transformatie en groei, daar ga ik voor!
Foto: Kaz (CC BY 2.0)
Hoe kunnen mensen zich inschrijven voor de groepssessies?
De aankondigingen en inschrijvingen zullen altijd via de website gebeuren. Er is ook een nieuwsbrief waarop je je kan inschrijven. Zo krijg je via mail alle nieuwtjes. Je mag ook altijd bellen voor meer informatie over de sessie.
'Ik hoop dat huis Mio een plek kan zijn waar mensen zowel zichzelf als elkaar kunnen terugvinden.'
Zullen er ook langere trainingen volgen: gedurende een weekend of een echte retraite?
Dat is mijn droom. Wanneer ik zelf een retraite of een opleiding volg, schenkt de groep altijd zo’n enorme meerwaarde aan mijn proces. Ik geloof ook heel erg dat we gemaakt zijn om samen dingen te doen of te ervaren. Dan gebeurt er iets, energie. Ik hoop dat huis MIO een plek kan zijn waar mensen zowel zichzelf als elkaar kunnen terugvinden. Jezelf opnieuw kunnen verbinden is een heel belangrijk onderdeel van mijn missie. Via Huis MIO hoop ik mensen te helpen uit een isolement te stappen. Zo worden bijvoorbeeld openmeditatie- en trilavonden georganiseerd op basis van vrije donatie. Laagdrempelig, gewoon een gedeelde ervaring.
Je bent begin 30 en start je eigen zaak. Wat was de aanloop hiernaartoe?
Op mijn achttien begon ik aan biomedische wetenschappen. Mijn ouders zijn allebei arts en ook ik wou de zorgsector in. Maar biomedische, dat was niet van mij. De materie lag heel ver van mijn bed. Het was heel krampachtig, die materie naar binnen rammen, proberen te verwerken en weer reproduceren. Dit was niet mijn weg.
Ik besloot dan om klinische psychologie te doen. Ik voelde meteen: dit is mijn natuur. Mijn stage deed ik bij het CGG. Je kon stage doen op verschillende plekken en in verschillende specialisaties maar ik wou breed blijven en wou alle deuren open laten. Ik ben er na mijn stage nog negen maanden kunnen blijven werken. Ik begon in diezelfde periode als zelfstandig psycholoog.
Daarna startte ik een opleiding psychotherapie. Als psycholoog leer je over zaken als ziektebeelden, testing en ontwikkeling. Daarenboven krijg je een basis in gespreksvaardigheden. Maar de echte tools om mensen in beweging te brengen, leerde ik pas in de therapeutenopleiding. Er zijn heel veel verschillende stromingen. Ik koos om psychotherapie in de interactionele vormgeving te volgen aan de Educatieve Academie.
Deze stroming haalt zijn voer uit verschillende waardevolle stromingen en creëert hiermee een nieuw, integratief kader. Zo behoren o.a. contextuele therapie, systeemtherapie, bio-energetica, psychosynthese, gestalttherapie, client-centered therapie, cognitieve-gedragstherapie en analytische therapie (Jung) tot ons basiswerk. We bekijken de mens als een groot geheel. Zo zien we een mens als een wezen die een innerlijke subjectieve beleving heeft alsook een uiterlijke (lichaam, gedrag) waarneembare kant. Tegelijkertijd zijn we ook altijd deel van een groter systeem. We zijn verbonden in zoveel relaties. Daarin is er altijd wederzijdse beïnvloeding en communicatie. Ook niet spreken is communiceren (glimlach). Communiceren doen we trouwens voor 95% zonder woorden. Ook zijn we allemaal verbonden met een familie, over generaties heen. In een familie leven waarden, loyaliteiten en worden ‘schulden’ gemaakt. Dit is niet zo waarneembaar, maar speelt wel een hele grote rol. Tenslotte is er een transpersoonlijk, spiritueel en universele dimensie waar we ook allemaal mee verbonden zijn. Dit is (heel kort) hoe ik naar iemand kijk.
Wat ga ik dan als integratieve therapeut doen? Ik ga op zoek naar wat er bij deze persoon op dit moment het meeste aansluit. We werken dus niet met die dingen waar geen ruimte voor is. Gaandeweg verkennen we deze lagen en proberen we te helen, op al die vlakken.
Gesprekruimte huis MIO Foto: © Jan-Pieter Snoeckx
In de therapeutenopleiding word je uitgenodigd om in proces te gaan, om in jezelf te duiken, om in de diepte te gaan. En ik heb dat echt ten volle gedaan. Omdat ik ook ergens een enorme drijfveer had om mezelf te bevrijden, van dingen waardoor ik niet volledig mezelf kon zijn en eigenlijk zelfs niet kon leven. Ik was op pad, zonder dat ik wist waar dat pad me brengen zou of waar de weg naartoe leidde. Gaandeweg die zoektocht ben ik beginnen afglijden, zowel fysiek, emotioneel als mentaal.
Ik voelde dat ik een pauze nodig had. Ik moest (pauze) loslaten. En dat heb ik gedaan. Dat was eerst zo verschrikkelijk beangstigend. Het meest beangstigende wat ik ooit al heb gedaan. Alles wat je tot dan toe hebt opgebouwd, alles wie je denkt te zijn, valt plots weg. Ineens was ik alleen nog maar Pascaline en daar zat ik dan met al mijn thema’s waar ik blijkbaar nog mee worstelde. Pas in het volledig loslaten kon alles uit die diepere laag naar boven komen en zag ik voor het eerst (pauze) helder.
Foto: Quangpraha (CC BY 2.0)
Door mijn eigen ervaring kan ik nog dieper empathie en respect voelen voor mensen die een stap moeten terug nemen omdat hun lichaam of geest het van hen vraagt. Het is zo beangstigend om je job te moeten loslaten. Daar hangt zoveel houvast aan, zoveel identiteit. Maar het is wel een noodzakelijke stap. Dus ik hoop dat ook huisartsen deze noodzaak willen herkennen en de mensen die het moeilijk hebben tijd gunnen.
Ook al mijn relaties wou ik even helemaal loslaten. Zo ben ik zes weken alleen door Thailand gereisd. Ik heb intensief aan mezelf gewerkt. Altijd in contact met een gids, iemand die me leidde waar het zo bedreigend nieuw was om te vertoeven. Retraites, verschillende therapieprocessen en opleidingen waren de houvast in mijn weg. Ook relationeel hebben mijn partner en ik, vooral ik (lacht), heel onze relatie binnenstebuiten gekeerd. Elke crisis werd opeens een kans, een moment om te leren en te groeien, individueel en als koppel. Nu is er ruimte voor liefde, echte liefde. En dat is het moedigste wat wij al ooit in ons leven hebben gedaan. Liefde is niet voor watjes, als je het mij vraagt (lacht).
En dan komt er het punt dat er terug kracht is en licht en hoop. Klaar om terug de wereld in te stappen. En toen vond ik Huis MIO, mijn hele hart en wezen liggen hier.
Ik had in mijn vorige praktijk een zolderkamertje, mijn cliënten waren daar heel graag, maar ik was zo beperkt. Ik had het gevoel dat ik ruimte nodig had. Ik wil kunnen bewegen. Dit huis is voor mij een fantastisch geschenk. Als ik hier rondloop voel ik dat alle ideeën die in mijn hoofd zitten nu ook naar buiten kunnen komen.
'Vandaag zijn er nog altijd heel veel mensen die hun financiële zekerheid niet durven opgeven om het leven te leven dat vanuit hun hart komt.'
Waarom denk je dat zoveel jongeren problemen hebben met het kiezen van het geschikte levenspad?
Onze grootouders hadden geen ruimte om na te denken, hun pad was al helemaal uitgestippeld. De focus lag, na de oorlog, op leven en overleven, brood op de plank. We mogen niet vergeten dat die tijd nog maar een dikke vijftig jaar achter ons ligt. Mensen werden dagelijks geconfronteerd met hun fragiliteit. De generatie erop is zich heel erg beginnen focussen op studies, carrière en vooral financiële zekerheid. We hebben ondertussen door dat dit ons niet noodzakelijk gelukkig maakt, maar deze zekerheid opgeven blijft moeilijk. Vandaag zijn er nog altijd heel veel mensen die hun financiële zekerheid niet durven opgeven om het leven te leven dat vanuit hun hart komt. Mensen durven weinig risico’s nemen.
'Ik leef met het dagelijkse besef dat wij constant evolueren als soort. Huis voor Mens in Ontwikkeling dankt zijn naam aan dit besef.'
En die dualiteit tussen het willen, maar niet durven maakt het ons niet gemakkelijk.
We zitten met de generatie boven ons. Wat zegt een ouder als een kind klaar is voor een avontuur: 'Zou je dat wel doen?'. En tegen de grootouders durven we onze plannen zelfs helemaal niet te vertellen. Wij kijken allemaal vanuit onze eigen filter, vanuit onze eigen bril. Die filter is gevormd door wat wij hebben meegemaakt. Dus je kan van een oma niet verwachten dat zij daar meteen superenthousiast gaat op reageren. Zij worden misschien eerder opgevreten door angst en bezorgdheid. En die angst zit ook nog in onze systemen, in onze lichamen – harten en hoofden.
Een jongere vandaag zit in een generatieconflict, met ouders en grootouders die nog niet zo vrijdenkend zijn als de jongere generatie. Ik geloof dat wij aan het evolueren zijn als soort. Huis voor Mens in Ontwikkeling dankt zijn naam aan dit besef. Wij zijn aan het groeien in bewustzijn. Dat geeft ons meer mogelijkheden, dat geeft ons meer ruimte, maar het geeft ons ook veel worstelingen waarmee we moeten leren omgaan, waar we in onszelf mee aan de slag moeten.
Een huidige valkuil is dat we denken met onze financiële mogelijkheden ons geluk te kunnen kopen. Ooit was geld een middel om te léven, het was geen einddoel. Nu lijkt die wereld wel omgedraaid. We zoeken het geluk vaak buiten onszelf.
'Je kan pas kritisch kijken als je afstand neemt.'
Veel jongeren gaan zo reizen. Net zoals jij. Is dit een goed idee?
Reizen is fantastisch, het is blik verruimend en het is altijd gezond om naar de eigen plek opnieuw te kunnen kijken met andere ogen. Als je ver weg bent geweest, leer je dat het ook anders kan. Je kan pas kritisch kijken als je afstand neemt. Je kan bij terugkomst je eigen plek herdefiniëren. Reizen leert ons realiseren dat we dingen mogen ontdekken alsook dat we mogen en kunnen loslaten. Wat soms gebeurt, is dat de integratie bij terugkomst niet goed meer lukt. De cultuurshock terug is vele malen groter als bij aankomst op de bestemming. Met integreren bedoel ik heel worden, thuiskomen, je compleet en verbonden voelen. Dat moet je toch doen op de plek waar je moet zijn. Ik voelde me in Thailand heel, maar ik wist ook dat ik moest terugkomen en dat ik dat hier ook moest kunnen. Daar lag mijn levenspad, een grote uitdaging (lacht). En België heeft nood aan die verruimde zielen (lacht).
Foto: TheDigitalArtist (CC BY 2.0)
Tegenwoordig zijn er heel veel relaties die stuklopen en mensen die single zijn. Is dit ook dat principe van het geluk tevergeefs buiten onszelf te zoeken?
Relaties zijn het domein waar je jezelf kunt ontdekken. Een relatie gaat voor mij over veiligheid, over hechting/binding. Dat begint als kind in onze relatie met onze ouders. Je wordt dan volwassen en wat dan, wat heb je mee? Want dan begint het pas. Dan is de moment om beginnen te ontdekken wie jij bent. We denken als we achttien zijn dat we dat al weten, maar eigenlijk begint het dan maar pas. Tot dan hebben we veel geabsorbeerd, veel geleerd, veel gezien, veel meegemaakt. Maar de volwassenheid bestaat er in om alles wat je tot dan toe binnen hebt gepakt te gaan evalueren: Is dat van mij? Nee? Ok, ik laat het daar. Wat is dan wel van mij? Dat is een hele weg. Een leraar op retraite leerde me dat de weg van een volwassene in de eerste plaats bestaat uit reparenting, ouder zijn voor jezelf, koestering en liefde. Deze wijsheid leef ik elke dag. Het is pas wanneer ik hierin stabiliteit heb gevonden dat er ruimte komt om te denken aan zelf een kind op de wereld te zetten.
En dan komen de relaties. Ik heb het mij op een bepaald moment afgevraagd: Waarom hebben wij eigenlijk relaties? Wat is de zin van een huwelijk? Wat is de zin van een langdurige relatie? Ik snapte het op een bepaald moment niet meer. Tot ik ontdekte dat het in die relatie is dat ik mezelf heb kunnen ontdekken. Je krijgt ineens een veld waarin al je problemen, al je patroontjes, al je eigenaardigheden, al je positieve kanten en al je slechte kanten naar boven komen. Het is een plek, als er bewustzijn is en als er liefde en respect is voor jezelf en de ander, waar je jezelf kan ontdekken.
De oplossing is dus niet om uit relatie te gaan. In een volgende relatie komen diezelfde patronen, o.a. hechtingspatronen, gewoon terug. Onverwerkte problemen komen altijd weer op je pad. We moeten leren de moed te vinden om de weg naar binnen te nemen in plaats van te vluchten, om onze problemen te verwerken zodat we ze achter ons kunnen laten. En ik denk dat we daar als maatschappij nog wat werk hebben.
We evolueren, het bewustzijn groeit. Er komen meer en meer initiatieven, alsmaar meer mensen brengen hun verhaal naar buiten. Er worden vele boeken geschreven. Hetzelfde met burn- out. Alles begint een zin te krijgen. Ik geloof wel heel hard dat we goed bezig zijn, maar het vraagt tijd. En geduld.
'Stilstaan bij de vraag “waar gaat het leven eigenlijk in essentie om?” zouden we ook vaker mogen doen.'
Jij bent hoopvol.
Ik vind dat we goed bezig zijn, dat er heel mooie dingen gebeuren. En we mogen ons niet alleen focussen op het negatieve, we moeten ook kijken naar wat er wel al anders is, wat er wel gebeurt. Ik ben heel hoopvol eigenlijk.
Stilstaan bij de vraag 'Waar gaat het leven eigenlijk in essentie om?' zouden we ook vaker mogen doen. We gaan allemaal ook dood. Die relativiteit omarmen leerde ik dankzij mindfulness en het boeddhisme. Acceptatie van er te zijn, van het leven, maar ook van de dood. Ook daar hebben we iets te integreren. De dood hebben we weggeduwd, dat is taboe. Daar moet verandering in komen. We staan te ver van de dood. Als je dichter komt bij de dood, kom je ook dichter bij het eigenlijke leven. En dan bedoel ik het levendige aspect aan het leven en niet een leven op automatische piloot. Als ik naar mijn partner durf te kijken en ik durf te denken dat hij morgen dood kan zijn, dan koester ik andere waarden dan wanneer ik daar nooit aan zou denken of bij stilstaan. Ik denk dat dit ook een hele belangrijke is en dat vraagt weer moed. Veel is moed.
'Verstillen en vertragen helpt om naar dat lijf te luisteren, om dieper contact te maken.'
Veel is moed?
We hebben moed nodig om keuzes te maken. En het roept tegelijkertijd bij mij de vraag op 'Durven we ons nog echt te verbinden met iets?'.
Daarnaast hebben we ook die hele hoge verwachtingen van de context, van de maatschappij waar we deel van uitmaken. Het zou fijn zijn als we stapsgewijs omgevingen kunnen creëren waarin mensen de moed vinden om dat los te laten, en het durven anders te doen.
Vertragen en verstillen zijn hulpmiddelen om de stem van je lichaam te horen. Het is via ons lichaam dat we ons leven leven. Verstillen en vertragen helpt om naar dat lijf te luisteren, om dieper contact te maken. Te luisteren naar dat stemmetje 'Doe dat toch maar' of “Laat dat los'. Je moet dat terug kunnen horen: je intuïtie, je kompas. Als we opnieuw daarop durven vertrouwen, dan zijn we goed bezig.
Prijs voor een consult
- 60€ individueel - 70€ koppel/gezin
Duur van de sessie
- 60 min individueel - 75 min koppel/gezin